Untie (Anti) the Yellow Ribbon

TSONA

(True State of the Nation Address) 

of the LGBT Sector

Other than traditional political rhetorics, recycled innuendos, repetitive scapegoating and diversionary diplomacies, the Filipino lesbians, gays, bisexuals and transgenders (LGBTs) expect nothing new in this year’s SONA of Benigno Simeon Aquino. His expected defense of his administration’s public private partnership (PPP), the fakery of his mother’s CARP and his predecessors’ CARPER, bullying of the Judiciary, double standard on PDAP vis-à-vis DAP being far from the real state of the Filipino nation, there is nothing surer for the  LGBT sector than Noynoy’s evident modus to launch through his rotten speech a fresh set of stratagem to sustain his blood-drenched regime of fooling the LGBTs and the entire Filipino people, systemic deceit and big-time banditry and plunder.

Clinging on the “yellow ribbon” magic

For Noynoy Aquino and his cohorts in the cabinet, the discovery and resultant expose of the DAP was at the wrong time, at the moment when the PDAP scandal was taking its toll on the political foes of his blood-stained yellow regime. To the surprise of the entire nation, the DAP dwarfed PDAP in multifarious magnitudes. In the midst of snowballing criticism on Noynoy’s vehement participation in his cabinet’s syndicated schema, we at Kapederasyon cannot help but trace the roots of his deep faith in the “yellow ribbon” mystique being what he suppose as the most potent amulet in his holDAPper regime’s cunning in its style of plundering the country of its financial resources.

And we conclude that it all started on Noynoy’s mother Cory who capitalized on her husband’s yellow ribbon trademark to snap two decades of Marcos dictatorship and be catapulted to US-backed political power. It is clear that by 1984, a year after Cory’s husband, Noynoy’s father and Marcos’ political rival Benigno “Ninoy” was murdered, influential parts of the US government's foreign policy establishment recognized that the growing people's movement ranged against the US-backed dictator, Ferdinand Marcos, threatened not only Marcos, but the entire edifice of elite democracy. The U.S. consequently sought to divide this popular movement by providing selective support to the more conservative leaders of the uprising, particularly future president Corazon C. Aquino -- which eventually enabled her (and them) to control the state apparatus, while effectively dissipating the power of the people. Yet despite her popularity, Aquino, who was from one of the richest and most powerful families in the country, was far from an adequate representative of the Filipino people, especially those intent on undermining elite domination.

Once grabbing the presidency, Cory signed the Comprehensive Agrarian Reform Law (CARL), but the law had to be extended for more than two decades without being completed. The mill and farm workers of the Cojuangco-owned Hacienda Luisita had to fight for the land they have tilled for generations for two decades, paying for it with their blood before being able to gain it. She also refused to renegotiate even the onerous foreign debts of the Marcos dictatorship, passing the Automatic Appropriation Law instead and likewise implemented the same militarist solution to the armed conflict by “unsheathing the sword of war,” displacing more than a million people in rural areas.

The “yellow ribbon” myth in the post-Cory regime and beyond

After Cory Aquino, power was bequeathed to her favorite general Fidel Ramos who at once embarked on an ambitious development plan dubbed "Philippines 2000". Under the plan, several industries critical to economic development were privatized, such as electricity, telecommunications, banking, domestic shipping, and oil. The taxation system was reformed and the economy took a sharp downturn during the Asian financial crisis of 1997. Its fiscal deficit in 1998 reached P49.981 billion from a surplus of P1.564 billion in 1997. The peso depreciated (fell in value) to P40.89 per U.S. dollar from its previous rate of P29.47 to a dollar.

https://www.facebook.com/notes/kapederasyon/untie-anti-the-yellow-ribbon/1457225951201905

Under Ramos, the Philippines had experienced widespread rotating power outages, threats of a shift to a parliamentary system and the lifting of term limits of public officials, the Philippines became a member of the World Trade Organization which liberalized international trade, the explosion of the Clark Centennial Expo Scandal that exposed massive corruption or misuse of funds, the PEA-Amari scandal where Fidel Ramos was caught with fingers dipped in the PEA-Amari deal amounting to P1.7 billion.

The regimes that followed after Ramos were as scandalous and smeared as the yellow ribbon and the “People Power” myths with thievery and bloodshed, simply sustaining the US-designed development from Marcos to Cory to Ramos to Estrada to Arroyo and now to Noynoy, at the expense of the LGBT and the entire Filipino people.

TSONA (True State of the Nation Address) of the LGBT Sector

Noynoy’s SONA’ political rhetorics, recycled innuendos, repetitive scapegoating and diversionary diplomacies notwithstanding, the state of the Filipino LGBTs never, ever improved four years after of his regime. On the contrary, like the rest of the suffering Filipino people, the LGBT sector is still discriminated against and hurled day-to-day with systemic homophobia, highlighted by the following realities:

No law is in place that shall ensure equal rights for the LGBT and other marginalized sectors.

• No economic or political structure that are suited to the needs and qualities of the LGBTs.
• Lingering heterosexist standards in employment and job promotions.
• Feudal and heterosexist ideals and traditions in sexual relationships, marriage and building of families.
• Absence of institutions that serve persons with disability (PWDs) and senior citizens among the ranks of the Filipino LGBTs.
• Considering Filipino LGBTs as merely reserved labor forces
• Utter neglect of LGBT victims of hate crimes.
• Absence of LGBT representation in the Legislature.
• Downright discrimination and disrespect by government agencies in LGBT initiatives of participation in national elections.
• Absence of formal or non-formal government initiatives for the discussion, promotion and information dissemination on the essence of LGBT and diverse genders that it encompasses.

Untie (ANTI) the yellow ribbon

While Noynoy Aquino and his minions in government busy themselves in their fakery cum thievery, we Filipino LGBTs must smash the myth people power by untying the yellow ribbon and winning our own social, political and economic victories.

Let us participate actively in fighting for opportunity and security in employment and economic occupation, land ownership, moral living standard, national industrialization to improve our lives and the lives of the Filipino people.

The struggle of the LGBT is not distinct and separate from the struggle of the oppressed Filipino people so the LGBT sector can never be victorious over the social problems that it faces if done separately from the fight of the people towards the realization of democratic victories. It is therefore the prerogative of the Filipino LGBTs to organize its ranks as a sector, including our family members, friends and the entire Filipino people.

The LGBTs play a significant role in the Filipino family and society so it is decisive to break the feudal psyche that virtually chain us in the convention that we are weak, separate and without a space in the creation of a free and democratic society. Therefore, we must collectively change the decadent ideas and beliefs about the LGBTs and achieve with the struggling Filipino people a society of intelligent, healthy and free people.

Filipino LGBTs unite! We have the power to decide our future; to realize our cause of decisively ending years of marginalization and discrimination based on our sexual orientation and gender identity.

Expose and oppose DAP and fight to end all forms of corruption in government.

Lahat ng sangkot, DAPat managot!

IMPEACH NOYNOY AQUINO! 

https://www.facebook.com/ADNSundayNews/photos/a.506215049524004.1073741830.440813142730862/506214932857349/?type=1

http://t.co/IZVujHn6wQ

http://outragemag.com/kapederasyon-honors-20th-anniversary-stonewall-manila/

Yesterday, today and tomorrow, our struggle continues.

Marking two decades of militant LGBT fight for human rights and against discrimination.

Statement on the 20th Anniversary of Stonewall Manila

26 June 2014

In June 26, 1994, twenty years ago today, we, lesbians, gays, bisexuals and transgenders, took a firm grip at history, marched and took to the streets our utter discontent and condemnation of the age old discrimination and systemic state-sanctioned homophobia perpetually committed to us by society.

Led by the Progressive Organization of Gays in the Philippines (ProGay Philippines), the breakthrough event was called Stonewall Manila, as it was held to coincide with the 25th anniversary of the historic “Stonewall Uprising” in New York, USA in June 1969, which inspired homosexuals and similar minority groups in various parts of the world to surface in the open and fight discrimination and homophobia and struggle for equal rights. Most significantly, that pivotal LGBT mass action 20 years ago remains symbolic and instrumental in the conduct of annual pride marches in the ensuing years not just in the Philippines but in other Asian countries and key cities such as Taiwan, Hong Kong, Japan, Malaysia, at Thailand.

Not only did we shout against discrimination and social intolerance as we marched from EDSA to the Quezon Memorial Circle twenty long years ago. That day and through the years that followed, we also decried tyrannical social impositions such as VAT, low wages, scarcity of employment and income opportunities, demolition of homes, tuition hikes, the national ID system, corruption in government and numerous other oppressive state policies and issuances that doubly jeopardized our human existence and sexuality.

Today, however, twenty years after that first ever LGBT mass action in all of Asia, not a bit has improved in any aspect of Philippine society. On the contrary, the political and economic crises continually deepen, making life harder for the Filipino people and doubly harsher to the Filipino LGBTs. The unjust social structures that prevailed two decades ago persist and, as if to add insult to injury, also evolved into newer forms of afflictions or gave birth to heavier burdens for the Filipino LGBTs to carry on their shoulders.

Most glaring of these are, number one, the recent DOH issuance on mandatory HIV-testing that shall result to nothing better than expose carriers to increased discrimination and consequently worsen the AIDS stigma. Number two, despite the two decades of the local LGBT pride struggle, the LGBT Anti-Discrimination Bill continue to gather dust in both chambers of Philippine Congress and has remained lightyears away from becoming a law. And, most starkly, number three, rampant corruption that has seeped through the minutest fabric of government, a lingering social issue that put pork and bones to bureaucrat capitalism that is now more popularly known as the PDAF scam.

These persist, so still do the painful compulsions that took twenty long years to remain unabated: low wages, scarcity of employment and income opportunities, demolition of homes, tuition hikes, corruption in government and numerous other oppressive state policies and issuances that doubly jeopardized our human existence and sexuality. As such, we remain marginalized. We remain economically, politically, and socially oppressed. We remain discriminated based on our sexual orientation and gender identity. Society remains dominated by the privileged few. The culture of corruption and impunity remains. The current political system remains not genuinely in service of the interests of the broader majority, including the LGBT sector.

For as long as the unjust structures persist, so shall we and our struggles. As a sector essential in nation building and social transformation, the resolve to effect meaningful change in our society remains in our hands. And until essential social changes take shape, we shall not cease taking the same grievances we have started to shout out two decades ago to the streets and, this time, to the august chambers of Philippine legislature.

With the same battlecry twenty years ago, we the Filipino LGBT, honed by years of relentlessness and perseverance, sharpened by double standard and deceit, now stronger as a sector and more resilient to newer forms of oppression and homophobia, collectively with other oppressed and marginalized sectors, vow to carry the militant LGBT struggle for the respect for human dignity regardless of sexual orientation and gender identity, equal rights and against discrimination through to total victory.

So help us God.

https://www.facebook.com/notes/murphy-red/yesterday-today-and-tomorrow-our-struggle-continues/854782257884625
http://outragemag.com/kapederasyon-honors-20th-anniversary-stonewall-manila/
https://scontent-a-lax.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/v/t1.0-9/p180x540/10525633_506214932857349_7094478463857026166_n.jpg?oh=4096553dc1399fa8d322e1ed4190263f&oe=54A40D5D

Bukatot

BUKATOT

Edgar Arbozo a.k.a Murphy Red 

Salin ni Chi Balmaceda mula sa Ilokano

Unang Gantimpala, Gantimpalang Ani
Unang Inilimbag ng Wagwag (Gapas Foundation), Marso 1993, pp. 51-55. 

LUBOOOG!” Akala mo’y bingwit na pagkaminsan ay hinihila ni Ikko ang taling nakatingkayad sa gilid ng sapa. Ibig niyang bugawin ang mga kulisap na umaaligid sa pagitan ng mga sungay ng kalabaw niyang si Pinky. Di pa nakakalipas ang ilang sigundo, lumitaw na sa tubig si Pinky. Umaligid na naman ang mga kulisap sa pagitan ng sungay nito.

Pinky ang ipinangalan niya sa kalabaw dahil ito ang kaisaisang puting kalabaw sa buong bayan ng Cabugao. Lalupang namumula ang kulay ni Pinky kapag ito’y naiinitan kaya Pinky ang itinawag niya nang idating ito ng kanyang ama mula sa Isabela. Lubooog, sasabihin sana niya para palubugin na naman ang kalabaw nang sa ganoo’y mailigaw ang mga kulisap, pero sumagi bigla sa isip niya ang iyong bukatot na iniumang niya malapit sa sabangan. Isang linggo na niyang di natitingnan kung may huli na ito. Marami na marahil itong nahuli.

Hinatak niya ang tali ni Pinky para tumayo ito, saka ipinunas, nang makaahon na ang kalabaw, ang sako na itinalukbong niya noong di matagalan ang init ng palapit na katanghalian.

“Hiii!” Patalon niyang sinakyan si Pinky saka niya pinatakbo pakanluran.

“Tingnan natin kung may huli na ‘yung bukatot. Sabik na sabik na akong maka-ulam ng bunog,” wika niya na tila naiintindihan ito ni Pinky.

Di pa sumasapit sa kinaroroonan ng bukatot, tumalon nang patakbo si Ikko. Hinayaan niyang maiwan si Pinky sa tabi ng sapa. Pagkalusong na pagkalusong sa tubig, inayos niya agad ang kanyang antipara saka sinagi ang lalagyang kawayan na nakasukbit sa baywang niya.

“Kirat, Kirat, punuin mo ang aking lalagyan!” ibinulong naman niya ang orasyong madalas niyang usalin sa tuwing sisiyasatin ang mga panghuling rama, kitang o bukatot.

Nang hanggang tuhod na ang tubig, yumuko siya para silipin ang butas ng bukatot. Iniahon niya ang ulo nang kapusin siya ng hininga saka tinanaw si Pinky na nanginginain sa lilim ng punong kandaroma.

“Huuu! Mag-uulam na naman ng karpa ang tao! Mayroon pang kuros at kappi! sigaw niya. Lumingon din si Pinky na isip mo’y naintindihan si Ikko.
“Ngaaa!” lamang naisagot nito.

Paminsanminsan ay sinisilip ni Ikko ang laman ng lalagyan ng taluntunin na ni Pinky ang lambak papunta sa bakuran nila. Kinukumpasan ang kanyang katawang nakabukaka sa ibabaw ni Pinky ang bawat kembot ng kalabaw. Di niya napansin si Lakay Koyong na kapitbahay nila nang madaanan itong nagsasalansan ng mga dahon ng tabako.

“Ano ‘yang nahuli ng bukatot mo, sabi ko,” ulit na tanong ng matanda nang di siya sagutin ni Ikko sa una niyang pagtatanong.

“Haluhalo, Lelong!” sagot niya nang di tumitingin.

Nakayuko pa ring sumisilip sa lalagyan. Inisaisa niyang masdan ang mahigit kalahating laman ng lalagyan.

Iniisip niya ang galing ng bukatot sa panghuhuli. Mas mahusay ito kaysa sa rama, o kaya’y sa tulya, sa lawin, sa kitang at kahit pa sa daklis. Walang pinalalagpas ang bukatot. Malaki man o maliit, karpa man o purong, kappi o rassas, kuros o padaw. Kahit ballayba ng galing pa sa malayo o kaya’y balballulang na galing sa dagat, lahat inaanod ng mga sapa. Basta dumaan sa sabangan, lalamunin ng bukatot. Talagang bukatot sa kasibaan ang bukatot.Napangiti si Ikko. Iyong ngiting sabi nga nila’y mas matamis pa sa hasmin: Minamahal ni Ikko ang bukatot.

Umuusok ang kalan nila nang marating ni Pinky ang lilim ng punong kamatsile na pinagtatalian sa kanya. Namumula ang mukha ng inang niyang si Baket Gorya, na tila malapit nang maihaw ng baga. Tila malalagot ang ugat nito sa leeg sa pag-ihip sa baga. “Putang-ina mong bata ka!” umpisang talak ng matanda nang makitang itinatali ni Ikko si Pinky sa puno ng kamatsile. “Di mo ba naririnig ang sigaw ko, bingi? Wala ka na bang alam gawin, masamang bunga na ama mo, kundi ang magpastol ng kalabaw? Namamaos na ako sa kasisigaw kanina pa ng…”

“O!” Ibinagsak ni Ikko ang lalagyan sa ibaba ng dulang. “Yan ang napala ko sa pagpapastol kay Pinky. Salita kayo nang salita, di pa ninyo alam ang nangyari.”
“Ay, akala ko kung saan ka lang nanggaling.” Bumaba ang tremolo ng boses ng matandang napahiya sa naibulalas niya.

“Huuu! ‘Yan kasing basta na lang lumilitaw sa bumubula mong bibig kapag nakikita mo ‘yang bata!” sabat ni Lakay Doming na ama ni Ikko. Yapak ito, nagtatali ng kapuputol na kawayan.

“Halika nga rito at ibababad mo itong mga natapos. Babakuran natin ng madre kakaw ‘yung katatanim na mais sa bukid pagkapananghalian,” sabi niya sa anak at kapagdaka’y nagkayas ng kawayan.

Hindi sumagot si Ikko. Bubulungbulong lang itong nagbigkis ng mga bambang kawayan saka ito ibinabad sa ilalim ng batalan. “Hindi na pwede, Among. Kinalahati na ninyo ang hatian ng palay noong anihan, ngayon, babaratin naman ninyo itong presyo ng tabako?”

Nagising si Ikko sa tinig ng ama niya. Kaiidlip pa lang niya, sa tantya niya. Nahiga siya sa sahig ng kubo nila matapos mananghalian at nasarapan yata sa tulog at di na niya narinig ang pagdating ng owner ni Mr. Viloria.

Sumilip si Ikko sa tabing. Nakita niya ang matandang pinakikisakahan nila. Nakapamaywang ito na tila ba pag-aari ang lahat ng nasa loob ng bakuran.Sa likod niya, nakaparada ang owner na may hilang treyler na punungpuno ng mga sako ng tabako. Nakamasid sa nag-uusap ang drayber na nakaupo sa may manibela. May nakabukol sa kanyang sukbitan.

“Magandang klase ‘tong tabako namin, Among!” dagdag ni Baket Gorya. “Dilaw na nang anihin ang mga ito. Kaaahon lang sa pugon nang sanlansanin namin. Walang halong ridyek ‘yan.”

“Kahit magtanong pa kayo doon sa bayan, walang makakaabot sa gusto ninyong presyo. Talagang ang presyo ko ang itinakda ng gubyerno. Kahit do’n sa ridraying sa sentro, mayroon ba namang mas mamahal pa sa onse isang kilo? Ibigay n’yo na!”

Ipinagpipilitan ng panginoong maylupa ang tawad niya. “Maswerte nga kayo’t dinayo ko pa ng tabako n’yo. Menusmenos pa kayo sa gastos sa pagluluwas niyan sa tagabenta ninyo.”

Pero matigas si Lakay Doming. “Hindi na bale, Among. Ibebenta na lang namin sa iba. Marami pa namang pumupuntang treyder na bumibili rito.”

“Talagang mahirap kayong kausap, ano?” Nag-umpisa nang magalit ang panginoong maylupa. “Kahit sa hatian, marami kayong rikisitos bago kayo pumayag na kalahati ang hatian. Ngayon, ipinipilit n’yo na naman ang presyo ninyo. Akala n’yo pag-aari ninyo ang lupa, a. Gusto yata ninyong matulog sa silong ng mga bituin, ano?”

Hindi sumasagot si Lakay Doming. Nanginginig na nagdikit ang kanyang mga panga.
“Hindi naman ho gano’n, Among,” mapagpakalma ang tinig ni Baket Gorya. “Talaga lang talo kami sa presyo ninyo. Nagmahal na naman kasi ang pataba at pestisidyo nitong nakalipas na buwan. Ang laki ng gastos namin. Mahirap palabasin ang puhunan sa gusto ninyong presyo.”

“Ayoko nang maraming satsat!” Namumula na ang mukha ng panginoong maylupa. “Ibigay n’yo ang tabako sa tawad ko kung gusto ninyo. Kung hindi, hindi!” tumalikod na si Mr. Viloria para sumakay sa owner niya. Sinikaran ng drayber ang silinyador. Parang nakakaloko ang ngiti nito.

Tinalo ng sigaw ng panginoong maylupa ang ungol ng owners. “Hindi pa ako tapos sa ’yo, Doming! Akala mo siguro hindi ko nababalitaan ang mgadumaraang tagalabas dito sa bakuran ninyo kapag dumidilim, ano? Ano, sila ang ipinagmamalaki ninyo? Wala kayong maitatago sa akin. Marami akong mata dito sa baryo!”

“Babalikan ko kayo!” ang huling sambit ng panginoong maylupa bago umalikabok sa harapan ng bakuran nina Lakay Doming. Nakalayo agad ang owner.

Dumapa si Ikko. Sumilip siya sa pagitan ng mga tabakong nakasalansan sa silong ng kubo; maayos ang pagkakasalansan ng mga ito. Kahit ang mga hindi pa nasasalansan, ‘yung mga kaahon pa lang sa pugon, ay masinop na nakasabit sa mga pantuhog na nakasampay nang maayos sa mga buho.Napakaganda ng kulay ng tabakong ipinugon. Malaginto ang mga ito. Kasinghalaga ng ginto ang tabako para sa kanila dahil maraming pawis at panahon, pati na kwarta, ang ipinupuhunan nila.

Naalala niya nang mag-umpisa silang mag-araro bago dumating ang taniman. Naalala niya nang asikasuhin nilang diligdiligin ang kalilipat na mga tabako sa bukid. Naalala niya noong mag-uumpisa silang buhatin ang mahahabang hos na kasyangkasya sa buong kamay niya, hanggang braso. Naalala niya ang dagta ng tabako na nagpapaitim sa mga kamay nilang mag-aama tuwing pipitasin na nila ang mga dilaw na dahon, ang pangangawit ng baywang niya sa pagtutuhog ng mga dahon, ang pagpuputol at paghahakot nila sa mga siit na panggatong, ang kirot ng likod niya sa oras ng pagsasalansan.

Naalala pa niya ang pag-ubo ng ama tuwing gumagabi at ang mga daing ng ina tuwing madaling-araw. Sumagi sa isip niya ang namumulang mukha ni Mr. Viloria, ang nakabukol na sukbit niyong drayber ng owner, ang hingal ni Pinky sa tuwing aararuhin ang tigang na lupa sa tag-araw. Naisip niya ang lalagyang kawayan at ang laman nitong isda. Naisip niya ang bukatot at naalala ang panginoong maylupa. Parang butas ng bukatot ang mukha ng panginoong maylupa.

Nagising siya sa tilaok ng tandang na humapon sa sanga ng kaymito sa tapat ng bintana ng kubo. Tinatalo na ng liwanag ang dilim na naghatid sa kanya sa nagpapaalalang mga panaginip. Tag-araw pero malamig ang mga madaling-araw sa baryo nila. Mas malapit kasi ito sa dagat, tanaw pa rito ang mga lambak at paanan ng bulubundukin ng Kordilyera. Naramdaman niya ang kirot sa tagiliran niyang nangawit sa pagbabakod nilang mag-ama sa mga katatanim na mais sa bukid. Gusto pa sana niyang umidlip pero narinig niya ang namamaos na boses ng kanyang ama.

“Bumangon ka na, anak, at mag-aalmusal na tayo. Maaga tayong hahayo at maglalambat sa sabangan.” Binubugahan ng matanda ng usok ng abano ang talisayin niyang manok saka ito hahaplusin mula pakpak hanggang buntot.

“Hala! Bumaba ka na rito sa kusina, Ikko. Kanina pa nakahain ang almusal. Halika na’t magmumog. Hilamusan mo ‘yang mukha at nang di ka aalis nang minumuta.” Dumadakdak ang inang niya habang nagbubugaw ng mga langaw na nag-umpisang lumipad sa ibabaw ng kanin.

Bumangon si Ikko. Nagtuloy sa tatlong baitang na hagdan patungo sa kusina saka umupo. Bumungad sa kanya ang bango ng bagoong na sinimot ng kanyang ina sa tapayan. Kumulo ang bituka niya nang makita ang pula ng kapipisang kamatis.
“Wala tayong kape, “Nang?” tanong niyang naghihikab.

“Naku’t naghanap pa ng wala,” putol ng matanda. “Tawagin mo na ang ama mo’t halina kayong dumulog.”

Magkakasunod ang pagdakot nilang mag-ama. Wari’y di sila nakakain ng ilang kainan. Gaulo ng tuta ang laki ng mga subo nila kayat akala mo’y nginunguya na pati samid nila.

Tinitigan ni Baket Gorya ang kamay ni Ikko nang itaas niya ang bao dahil maghuhugas sana siya ng kahoy na pinggan. Tumayo siya at nagtuloy sa batalan. Pumasilangan nang makapaghugas para bisitahin si Pinky.

Ungol ng dyip na owner ang nagpatayo kay Lakay Doming nang inaayos na niya ang lambat. “Nandito na naman ang lintik na kawatan!” mabigat ang bulong ng matanda sa asawa.

Nagtahulan ang mga aso sa kakapitbahayan. Umalulong na tila nakakita ng multo. Tila aburidong tinanaw ni Pinky ang owner. Yumuko si Ikko at sinilip mula sa ilalim ng kalabaw ang dumating. Nakita niya si Mr. Viloria na bumababa ng owner. Sinundan ito ng drayber. Napansin ni Ikko na wala iyong nakabukol sa tagiliran ng drayber ngunit nang tumagilid ito, nakita niya na nasa likod nito. Nangamba ang bata. Hindi niya maintindihan kung bakit.

Dinig niya na mainit ang usapang namamagitan sa kanyang ama at sa panginoong maylupa. Naririnig niya ang pagsasagutan nila ngunit di niya maintindihan. Marahil, naisip niya, tungkol na naman sa tabako at lupa ang pinag-uusapan nila. Mula sa malayo, halata niyang di mapakali ang inang niya. Nang masanggi ng sumisingasing na init ang mukha ng matanda, nakita ni Ikko na kumislap ito. Lumuluha ang kanyang ina.
Tinanaw niya ang drayber. Naninigarilyo ito sa tabi ng sasakyan, may kausap sa radyong ober-ober na hawak ng kanan nitong kamay. Walang anu-ano, nakita niyang itinapon nito ang upos nang sigarilyo saka hinaplos ang nakabukol sa likod.

Tumahimik ang mga nag-uusap. Ang mga tahol na lamang ng aso ang naririnig ni Ikko. Tumalikod ang panginoong maylupa. Lumapit sa matabang drayber at bumulong.

Tumangutango ito sa sunudsunod na naman ober-ober sa radyo. Niyayakap ni Baket Gorya ang kanyang asawa. Tahimik sila. Pagkaminsan, humihibik ang babae, ngunit matatag ang pagkakatayo nila sa harapan ng kanilang bakuran.

Ilang sandali lamang ang nakalipas, dumating ang isa pang sasakyan. Owner din ito ngunit berde ang kulay. Pito hanggang walo ang karkula niyang sakay nito. May nakaunipormeng parang sundalo pero mayroon ding hindi. Sumabit din ang iba dahil hindi na sila magkasya sa owner. Tumahip ang dibdib ni Ikko nang makita niya ang mga hawak na baril ng mga ito. May maliliit. “Kwarentaysingko siguro,” naisip niya. May mahahaba na alam niyang mga armalayt.

Agad-agad na dumapa si Ikko sa damuhan. Nangapa siya’t gumapang patungo sa sapa. Hindi niya malaman kung hihinga pa o hindi na. Di na niya alam kung ihihikbi ba ang kaba ng dibdib o hindi. Pagkarating niya sa sapa saka siya narinig ang putok ng mga baril. Sumabay pa ang alulong ng mga aso, putak ng manok at pag-ungol ni Pinky.
“Inang ko! Amang ko!” isinigaw niya sa abot ng makakaya pero mas mahina pa sa bulong ang lumabas na tinig.

Tumakbong patimog si Ikko. Tumakbo nang tumakbo nang walang lingunan. Tinugpa niya ang sapa. Nadaanan ang bukatot. Pumalambak siya. Pumabundok. Tumakbo siya nang tumakbo, alam kung saan tutungo. Mataas ang araw. Uminit na ang kanyang sintido. Humalo na ang luha sa pawis na umaagos mula noo hanggang dibdib. Tumakbo siya nang tumakbo hanggang lamunin siya ng luntiang mga puno.

Malungkot ang huni ng maya. Umirit ang pumahilagang uwak. Lumipad ang matandang mag-asawang kakok nang sumunod na magputukan ang mga baril. Tumahimik ang araw. Hindi ito gumagalaw.

Hapon na nang taluntunin ni Ikko ang lambak patungo sa kanilang bakuran. Sa maalikabok na kalsadang sumasalpok sa haywey, nasulyapan niya ang maraming tagabaryo. Nagkukumpulan ang mga tao. Nagsasalimbayan ang usapan nila.
Ang mga hindi makatagal ay umaalis na. Ang mahihina ang sikmura ay hindi makalapit. “Yung mga tsismosa, mayabang at nagpapasobra kung magkwento ang nasa gitna.

Tinakbo ni Ikko ang kinaroroonan ng kumpulan. Natuyo na ang luha niya, ang dinaluyan nito ay para lamang iginuhit ng kumapit na alikabok sa mukha niya.
Tumahimik ang mga tao nang marating ni Ikko ang kalsada. “Kawawa namang bata,” sabi ng isa. Tumabi ang mga nasa gitna. Para nilang ipinapakita kay Ikko ang nagkalat na mga bangkay. “Paano na kaya ang buhay ng batang ito?” sabi naman ng isa. Isaisa niyang tiningnan ang mga mukha ng mga bangkay. Huminga nang malalim si Ikko. Naamoy niya ang dugong umagos sa lupa.

Kumpleto ang mga bangkay. Sin Mr. Viloria, wakwak ang dibdib.
Putang-ina mong matanda ka! Ang bigla niyang naisip. Tiningnan niya ang drayber, biyak ang bundat nitong tiyan.

“CAFGU raw ang mga ‘yan!” narinig niyang may nagsabi. Sinulyapan niya ‘yung tila mga sundalo, may butasbutas ang bungo, may nalansag ang panga, may lumipad ang ngalangala. Patay lahat.

Kumpleto ang mga bangkay. Tanging ang mga baril at radyong ober-ober ang wala.
“Yan kasi’t napakayabang nila! Bakit, ang akala siguro nila, palalampasin ng mga kasamahan ng pinagkasalaan nila ang ganoon? Mabuti nga sa kanila!” saka nagtakip ng bibig ang dalagitang nagsalita.

“Umuwi ka na anak. Nakahandusay pa sa bakuran ninyo ang mga bangkay ng mga magulang mo. Hinahanap ka ng mga tiya mo roon,” iyak ng isang matandang babae.

Huminga na naman nang malalim si Ikko. Naririnig niya ang mga hagulhol sa bakuran nila. Alam niya, wala na ang amang niya pero nawala na ang tahip sa dibdib niya. Wala na ang inang niya pero nawala na ang panginginig ng mga tuhod niya. Malamang, wala na rin si Pinky pero malakas na ang loob niya.

Naalala niya ang mga ipinabaong salita ni Ka Eugene bago naganap ang putukan. “Bumalik ka kapag nailibing na ang ama’t ina mo. Daraan kami kinabukasan ng gabi. Magtago ka sa bukid. Lumabas ka lamang pag tapos na ang operasyon. Magpapakabait ka.”

“Putang-ina ninyooooooooo!” Pinagmumura niya ang mga bangkay.
Lumakad patimog si Ikko. Tinalunton niya ang lambak, hindi iyong papunta sa bakuran nila, kundi iyong patungo sa sabangan sa sapa. Ayaw na niyang maalala pa si Mr. Viloria. Ayaw na niyang sumagi pa sa isip niya ang tila butas ng salakab na mukha ng panginoong maylupa. Pupuntahan niya’t sisirain ang bukatot. Pirapiraso niya itong ipapaanod sa dagat.

Tinanaw niya ang namumulang himpapawid sa bandang kanluran at nakita niyang kakalahati na lang ang lumulubog na araw.

Tumahol na naman ang mga aso. Umalulong na naman silang tila nakakita ng multo. Umirit na naman ang pumasilangang uwak.

http://www.geocities.ws/muog2004/nilalaman.html
http://www.geocities.ws/muog2004/pinaghanguan.html

Joma Sison Interview 2/4

Students protest PNoy admin's cut on education budget | Kodao Productions

Students protest PNoy admin's cut on education budget | Kodao Productions

Joma Sison Interview by Thomas van Beersum 1/4

COMBAT LIBERALISM: Great Lessons from Chairman Mao

http://www.youtube.com/watch?v=a-HVRDirbnU&feature=related

Byahe sa Amerika, may pagbabago bang dala? : Isang Gabay sa Pagtalakay sa US trip ni Pang. Benigno Aquino III

Inihanda ng Bagong Alyansang Makabayan

16 Setyembre 2010

Nakatakdang umalis si Pangulong Benigno Simeon “Noynoy” Aquino III papuntang Estados Unidos (US) upang dumalo at magsalita sa harap ng may 189 heads of state/government sa gaganaping 65th United Nations General Assembly sa New York sa Setyembre 24. Ang tema ng general assembly ay “Reaffirming the Central Role of the United Nations in Global Governance”. Aalis si Aquino patungong US sa Setyembre 20.

Ang isang linggong (Setyembre 20-26) pagbyaheng ito ni Noynoy ay ang kanyang kauna-unahan bilang pangulo ng Pilipinas Susundan ito ng pagdalo niya sa Association of South East Asian Nations (ASEAN) Summit sa Hanoi, Vietnam sa huling linggo ng Oktubre. Samantala, hindi na siya tutuloy sa ASEAN-European Union (EU) Meeting sa darating na Oktubre 3-4.

Sinasabing personal na inimbita ni US President Barack Obama si Noynoy upang bumisita sa White House, subalit hanggang sa kasalukuyan ay wala pang inilabas na detalye ang Malacanang ukol dito. Habang hindi pa rin kumpirmado ang bilateral meeting nina Noynoy at Obama, sigurado naman na magkakadaupang palad ang dalawa sa gaganaping ikalawang US-ASEAN Leaders Meeting sa Setyembre 24. Magsisilbing country coordinator ang Pilipinas para sa US- ASEAN Dialogue relations for 2009-2012.

Sa kanyang mga press release at pahayag, sinabi ni Aquino at kanyang mga tagapagsalita na mahalaga ang pagbyaheng ito ng pangulo dahil ang US ang isa sa “big, if not biggest, trading partners” ng bansa. Isa raw itong oportunidad upang manghikayat ng mga dayuhang mamumuhunan, matapos ibahagi sa kanya ni US Ambassador to the Philippines Harry K. Thomas Jr. na maraming malalaking kumpanyang Amerikano ang interesadong mamuhunan sa Pilipinas. Itinuturing ng Malacanang ang pagbyaheng ito bilang solusyon sa problema ng kakulangan ng hanapbuhay sa bansa.

Target ng pangulo na makakalap ng mga proyektong pang-imprastraktura sa ilalim ng Public-Private Partnership (PPP) na kanyang nauna nang binanggit sa kanyang State of the Nation Address. Kaugnay nito ay ipinasa noong Setyembre 9 ng Executive Order No.8 o ang pagrereorganisa sa Build-Operate-Transfer (BOT) Center bilang Public-Private Partnership (PPP) Center of the Philippines (sa ilalim ng National Economic and Development Authority) upang mapabilis at mapabuti ang pangangasiwa sa mga proyektong PPP. Maraming tumutuligsa sa PPP dahil sa esensya ay pribatisasyon ito ng mga serbisyong dapat gobyerno ang nagbibigay.

Ang pag-alis na ito ng pangulo ay talagang pinaghahandaan ng kanyang Gabinete. Sa katunayan ay umalis patungong US noong Agosto sina Trade and Industry Sec. Gregory Domingo at Finance Sec. Cesar Purisima upang makipag-usap sa iba’t ibang malalaking kumpanya at korporasyon sa US at ayusin ang mga posibleng pamumuhunan, kabilang ang business process outsourcing (BPO) tulad ng mga call centers at electronics. Sinasabing ang BPO ay nagbibigay sa bansa ng may P9 billion kita kada taon subalit nasa kalahating milyon lang ang naka-empleyo dito.

Nakatakdang makipagkita si Aquino sa mga matataas na opisyales ng malalaking korporasyon sa New York at San Francisco tulad ng Coach, Luen Thai, IBM, JP Morgan, Sutherland, Automatic Data Processing and Hewlett Packard. 

Isa rin sa mga pinaka-aabangan ng administrasyong Aquino sa pagbyahe sa US ay ang pagpirma sa US$434-million Compact grant ng Millennium Challenge Corporation (MCC) na sinasabing nakalaan para sa poverty reduction, revenue generation at infrastructure development sa bansa.

Maliban sa pagdalo sa mga pulong ng UN at ASEAN-US, pangangalap ng suporta mula sa mga dayuhang kapitalista, at pagsaksi sa pagpirma ng MCC sa Compact grant ay nakalinya rin bilang mga aktibidad ni Noynoy ang mga sumusunod:

(1) pagdalo sa isang roundtable discussion kasama ang mga miyembro ng Filipino-American community na nasa larangan ng Information Technology at Engineering (ST&E) sa New York at San Francisco;

(2) pagtanggap sa Saint Elizabeth Ann Seton Medal – ang pinakamataas na karangalang ibinibigay ng College of Mount Saint Vincent (kung saan nag-aral ang kanyang ina na si dating pangulong Corazon Aquino) sa New York – para raw sa kanyang "extraordinary service as public official";

(3) pagsasalita sa harap ng Council of Foreign Relations (isang think-thank para sa international affairs; dating Ayala Foundation-USA) tungkol sa relasyong RP-US at ang perspektiba ng Pilipinas sa mga isyung rehiyonal at internasyunal;

(4) pagdalo sa gala dinner ng Philippine Development Forum kung saan siya ang keynote speaker. Tatalakayin umano niya ang mga proyekto kaugnay ng information technology;

Nakatakdang bumalik sa Pilipinas si Aquino sa Setyembre 28. Ilan sa mga makakasama niya sa kanyang pagbyahe ay sina House Speaker Feliciano Belmonte Jr., Mandaluyong Rep. Neptali Gonzalez II at Mandaluyong Mayor Benhur Abalos.

Read more... click the link

http://www.facebook.com/note.php?note_id=141997812510650&comments&ref=notif&notif_t=note_reply

'The Cove': A stirring defense for dolphins | ABS-CBN News | Latest Philippine Headlines, Breaking News, Video, Analysis, Features

'The Cove': A stirring defense for dolphins | ABS-CBN News | Latest Philippine Headlines, Breaking News, Video, Analysis, Features

MANILA, Philippines - In a sleepy coast in Taiji, Wakayama in Japan, a little-known fishing tradition, unmatched elsewhere in the world, has been quietly going on for sometime now.

It involves fishermen herding migrating dolphins into a hidden cove every September, away from the prying eyes of tourists, and mercilessly spearing them until the water is stained with dolphin blood.

Read more ... click the link.

Lav Diaz judge in Venice fest - INQUIRER.net, Philippine News for Filipinos

 

MULTI-AWARDED independent filmmaker Lav Diaz has been chosen as jury member for the Orizzonti (Horizon) section of the prestigious 67th International Venice Film Festival, organizers announced on Friday.

Read more...click the link below

Lav Diaz judge in Venice fest - INQUIRER.net, Philippine News for Filipinos